راز پنهان شدن ویروس کرونا از سیستم ایمنی بدن کشف شد - وبلاگ مستند

به گزارش وبلاگ مستند، مبارزه با ویروس کرونا اگرچه با ساخت واکسن هایی تا حدودی نتیجه بخش بوده، اما بشر هنوز نتوانسته توسعه آن را متوقف کند. با این حال دانشمندان این عرصه اخیراً توانستند این ویروس را در محیط آزمایشگاهی از ابتدا بسازند و با آنالیز آن متوجه شدند که ویروس کرونا قادر است با مکانیزم های خاصی که در شاخک های سنبله مانندش دارد، خود را از دید سیستم ایمنی بدن پنهان کند.

به گزارش وبلاگ مستند، اگر واقعاً می خواهید بدانید که یک ماشین چگونه کار می نماید، باید آن را از ابتدا سرهم کنید. چرخ دنده ها را باید جابجا کرد، پیچ و مهره ها را عوض کرد، اهره ها را آنالیز کرد، جایی را شل و سفت کرد تا اینکه در نهایت با مکانیسم عمل دستگاه مورد نظر آشنا شوید. حالا اگر این دستگاه مورد نظر یک ویروس کشنده باشد، نمی توانید با ساختار مولکولی آن تا این حد سرسخت باشید. اما اخیراً محققان با ساختن نسخه های مینیمالیستی از میکروب های خطرناک، این مشکل را حل نموده اند.

استفاده از این روش برای درک SARS-CoV-2 که پاتوژن مسئول همه گیری ویروس کرونا است، دستاورد شگفت انگیزی را عرضه نموده که نشان می دهد زائده های سنبله مانند این ویروس می تواند به عنوان کلید معمایی باشد که به آن اجازه می دهد راحت تر از سیستم ایمنی بدن ما پنهان گردد.

در این مطالعه نو محققان آلمانی و بریتانیایی، نسخه های لایت SARS-CoV-2 را برای تجزیه و تحلیل رفتار عفونی آن در شرایط آزمایشگاهی ارائه کردند. این ذرات که به عنوان مینیمم ویریون های مصنوعی توصیف می شوند، از ماژول هایی تشکیل شده اند که از ابتدا برای ارائه بینش هایی در خصوص ویژگی های کلیدی ویروس، بدون توانایی کارکردن با هم به عنوان یک واحد عفونی ایجاد شده اند.

اسکار اشتاوفر، زیست شناس سابق موسسه تحقیقات پزشکی ماکس پلانک که در حال حاضر در دانشگاه آکسفورد کار می نماید، می گوید: برای ما حتی مهم تر از آن که بتوانیم این ویریون های مصنوعی را از ابتدا بسازیم، این است که بتوانیم ترکیب و ساختار آن ها را دقیقاً طراحی کنیم. این به ما امکان می دهد یک مطالعه بسیار سیستماتیک و گام به گام بر روی مکانیسم های متمایز ویروس انجام دهیم. اولین مکانیزمی که این تیم توجه خود را به آن معطوف کرد، زائده های سنبله مانندی (که به تاج هم معروفند) بود که از پوشش ویروس بیرون زده بودند.

از زمانی که شیوع این بیماری در اوایل سال 2020 در صحنه دنیای شیوع یافت، ویروس شناسان در پی درک این موضوع بودند که چگونه این عملکرد ها به پاتوژن در کوشش خود برای زنده ماندن و فراوری مثل یاری می نماید. به طور فزاینده ای تعیین شده است که پروتئین ها هم به این فرآیند یاری می نمایند و هم مانعی در برابر این ویروس کوچک هستند.

در این میان، زائده های سنبله مانند ویروس مانند یک کلید برای نوعی قفل سلولی به نام گیرنده ACE2 عمل می نمایند که بافت ها را فریب می دهند تا اجازه ورود ویروس را بدهند. با این حال، پروتئین ها بعلاوه یک ویژگی قابل شناسایی برای آنتی بادی ها هستند که روی آن چسبیده و باعث پاکسازی می شوند. دانشمندان درواقع واکسن ها را بر اساس همین ویژگی فراوری می نمایند تا سیستم های ایمنی ساده و بدون عفونی را با تصور وجود یک ساختار مزاحم روبرو نمایند و بدین شکل آن را برای یک عفونت واقعی آماده نمایند.

به نظر می رسد، کروناویروس در این مدت زمان شیوع خود یک یا دو چیز یاد گرفته است که به او یاری می نماید تا از این موانع دور گردد. محققان بر روی نحوه تعامل مولکول های ایمنی نوع اسید چرب خاص با سنبله های ویروس به منظور ایجاد التهاب، تمرکز کردند. تحقیقات قبلی نیز بخشی از عملکرد سنبله های ویروس کرونا را که مولکول های ایمنی به آن چسبیده بودند را نشان داده بود.

با توجه به اینکه این منطقه سرسختانه در برابر تغییرات مقاوم بود، منصفانه است که فرض کنیم باید ساختار بسیار مهمی برای بقای ویروس باشد و اکنون راز این معما کشف شده است. محققان متوجه شدند که سنبله با چنگ زدن به مولکول ایمنی دستخوش تغییر ساختاری شده و عملاً خودش را از بین می برد.

این کار نفوذ به سلول های مجاور را بسیار سخت تر می نماید، اما در حالی که در این پیکربندی وجود دارد، جذب آنتی بادی برای ویروس نیز دشوارتر می گردد. استاوفر می گوید: درواقع، سنبله پس از اتصال به اسید های چرب التهابی، ویروس برای سیستم ایمنی کمتر قابل مشاهده می گردد. این می تواند مکانیزمی برای جلوگیری از تشخیص ویروس به وسیله میزبان و پاسخ ایمنی قوی برای مدت زمان طولانی و افزایش کارایی کل عفونت باشد.

این بینشی نو از یک ویروس ویرانگر است که همچنان ما را شگفت زده می نماید، و پیش نمایشی از اینکه چگونه مدل های مصنوعی مانند این ممکن است به ما فزونی در محدود کردن تأثیر درازمدت پاتوژن بر جمعیت های سراسر دنیا بدهد. نتایج این تحقیق در نشریه Nature Communications منتشر شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-وبلاگ مستند