مقایسه دقیق بین ایمنی سلولی در مقابل ایمنی هومورال

به گزارش وبلاگ مستند، سیستم ایمنی انسان برای محافظت در بدن برابر عوامل فیزیکی، شیمیایی و سلولی و حمله پاتوژن ها و هر چیزی که بدن را تهدید می کند، پیشرفته است. در این مقاله اطلاعاتی در رابطه با پاسخ ایمنی، با تمرکز اصلی

مقایسه دقیق بین ایمنی سلولی در مقابل ایمنی هومورال

مترجم: سهیلا حاجی زاده

منبع:راسخون

سیستم ایمنی انسان برای محافظت در بدن برابر عوامل فیزیکی، شیمیایی و سلولی و حمله پاتوژن ها و هر چیزی که بدن را تهدید می کند، پیشرفته است. در این مقاله اطلاعاتی در رابطه با پاسخ ایمنی، با تمرکز اصلی بر تفاوت بین ایمنی سلولی و ایمنی هومورال ارائه شده است.

کمپلکس سازگاری بافتی یک نشانگر خاص بوده که بر روی غشای سلولی در بدن انسان چسپیده است، این نشانگر نشان می دهد که سلول متعلق به بدن می باشد. این نشانگرها به شناسایی پاتوژن ها و یا مهاجمان خارجی از طریق سیستم ایمنی بدن کمک می کنند.

بدن ما به صورت مداوم در برابر حمله پاتوژن ها و یا عوامل ایجاد کننده بیماری قرار دارند. پوست و غشاهای مخاطی به عنوان اولین خط دفاعی بدن به خدمت گرفته شده، در حالی که فاگوسیت ها، ماکروفاژها، لنفوسیت های غیر فاگوسیتوز، پروتئین های مکمل، شیموکنین ها و غیره از موانع فیزیکی مانند پوست و یا غشاهای مخاطی عبور می کنند، وارد عمل می شوند. با این حال، این ها مسئول واکنش های عمومی بدن به عفونت ها بوده و بخشی از دفاع غیر اختصاصی سیستم ایمنی به شمار می فرایند. سیستم ایمنی اختصاصی سومین خط دفاعی بدن بوده که به مقابله با عفونت ها و تهدیدهایی که نمی تواند از طریق سیستم ایمنی ذاتی کنترل گردد، می پردازد. تنها مهره داران دارای پاسخ های ایمنی اختصاصی هستند، که این پاسخ ها، یک نوع پاسخ هدفمند در برابر پاتوژن های خاص می باشند.

سیستم ایمنی اختصاصی پاسخ هدفمند در برابر پاتوژن ها را تسهیل می بخشد. در مجموع، سیستم ایمنی ذاتی و ایمنی اکتسابی مسئول پاسخ های ایمنی هستند که باعث حفاظت بدن در برابر سلول های خطرناک مانند سلول های سرطانی، آلرژن ها، اجسام خارجی، پاتوژن هایی مانند باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها و پارازیت ها و غیره می گردند. سیستم ایمنی اکتسابی شامل پاسخ های ایمنی به نام ایمنی سلولی و ایمنی هومورال بوده که آنتی ژن های خاص را شناسایی می کنند. اصطلاح آنتی ژن از اصطلاح تولید کننده آنتی بادی گرفته شده که پاسخ ایمنی بدن را تحریک کرده و یا منجر به تولید آنتی بادی هایی از طریق سیستم ایمنی می گردند. یک ویژگی جالب ایمنی اکتسابی این است که بعد از خنثی سازی مهاجمان خارجی یا پاتوژن ها، تعداد کمی سلول B و یا سلول T به عنوان سلول های خاطره در بدن باقی می مانند. در صورتی که همان پاتوژن در آینده به بدن حمله کند، این سلول های خاطره می توانند پاتوژن را تشخیص داده و به مقابله با آن ها بپردازند.

ایمنی سلولی در مقابل ایمنی هومورال

به منظور درک تفاوت بین این دو نوع ایمنی، ما نیازمند درک عملکرد و ماهیت سلول های B و T که بخش جدایی ناپذیر سیستم ایمنی اکتسابی هستند، می باشیم. سلول های T و همچنین سلول های B لنفوسیت هستند که به نوبه خود نوعی از لکوسیت یعنی سلول های سفید خون می باشند. این ها سلول هایی اختصاصی هستند که در حضور آنتی ژن تحریک می شوند. این سلول ها جهت ارائه پاسخ هدفمند در برابر عوامل ایجاد کننده بیماری ضروری هستند. ایمنی هومورال اشاره به نوعی از پاسخ ایمنی داشته که شامل استفاده از آنتی بادی های تولید شده از طریق سلول های B برای حمله به مهاجمان خارجی می باشند. بنابراین، این نوع از پاسخ ایمنی اشاره به ایمنی به واسطه آنتی بادی دارد.

استفاده از اصطلاح هومورال هم به واسطه این واقعیت می باشد که آنتی بادی هایی که به آنتی ژن متصل هستند و باعث تحریک واکنش می شوند، در مایعات بدن مانند خون و لنف حل شده اند. از سوی دیگر، ایمنی سلولی شامل تخریب سلول هایی بوده که از طریق موتاسیون آسیب دیده اند و یا از طریق ویروس ها با کمک سلول های T کمکی و سلول های T سیتوکسیک آلوده شده اند. سلول های T به سطح دیگر سلول های ارائه دهنده آنتی ژن متصل شده و از این رو باعث ایجاد واکنش می شوند. انواع دیگر سلول های T که وجود دارند که شامل سلول های کشنده طبیعی، سلول های T نظارتی و غیره می باشد.

سلول های T و ایمنی سلولی

سلول های T که در مغز استخوان تولید می شوند و در تیموس بالغ می گردند، نقش حیاتی در پاسخ ایمنی ایفاء می کنند، چون آن ها به سلول هایی که از طریق پاتوژن ها آلوده شده اند، و یا سلول هایی که به واسطه تقسیم سلولی کنترل نشده و غیر طبیعی سرطانی شده اند، حمله می کنند. هنگامی که سیستم ایمنی عامل تهدید کننده سلامت بدن را شناسایی کرد، سلول های ایمنی اختصاصی به نام ماکروفاژها، گرانولوسیت ها و سلول های دندریتی به پاتوژن ها پاسخ می دهند. ماکروفاژها بخش هایی از نشانگرهای سلولی پاتوژن ها و مهاجمان را حفظ کرده و آن ها را بر روی سطح غشای خودشان نشان می دهند. این فرایند نمایش آنتی ژن نامیده می گردد. ماکروفاژها هم به فعال شدن بقیه سیستم ایمنی از طریق حرکت به سمت نزدیک ترین گره لنفاوی کمک می کنند که آن ها قطعه ای از آنتی ژن پاتوژن را ارائه می دهند.

سلول های T هنگامی که گیرنده سلول T کمکی آنتی ژن را شناسایی کرد و به آن متصل شد، فعال می گردد. هنگامی که این سلول ها فعال شدند، سلول های T کمکی تقسیم شده و سایتوکین ها یا مولکول پروتئین تک سلولی تولید می کند. سایتوکین ها به فعال شدن سلول های T و B کمک می کنند. آن ها فعالیت فاگوسیتوزی را افزایش داده و باعث تکثیر و تمایز یابی سلول T و افزایش ترشح سایتوکین می گردند. آن ها به تخریب سلول های آلوده بدن هم کمک کرده و باعث خروج آن ها از طریق غشاها و تخریب این سلول ها می گردند. گیرنده های مولکولی بر روی سطح سلول های T می توانند آنتی ژن های پروتئینی را تشخیص دهند. تفاوت اصلی بین سلول های T و B در این است که گیرنده های سلول های T بر روی سطح سلول باقی می مانند، در حالی که سلول های B می توانند گیرنده ها را به عنوان آنتی بادی انتشار دهند. علاوه بر این، آنتی بادی های سلول B می تواند هر نوع مولکول آلی را شناسایی کند.

هنگامی که گیرنده های سلول T از طریق یک آنتی ژن خاص شناسایی شد، آن ها به منظور ایجاد کلون هایی از سلول T که به صورت اختصاصی جهت مقابله با آنتی ژن های خاص برنامه ریزی شده اند، تکثیر می یابند.

کمپلکس سازگار بافتی یک نشانگر خاص بوده که به سیستم ایمنی جهت شناسایی مهاجمان از سلول های بدن کمک می کند. به طور خلاصه، مراحل پاسخ سلولی به شرح زیر می باشد:

سلول هایی که آنتی ژن های موجود را به سلول های T متصل می سازند.

سایتوکین ها یا اینترلوکین هایی که فعال سازی سلول های T را تحریک می کنند.

در صورتی که کمپلکس سازگار بافتی و آنتی ژن های درون زیز بر روی غشای پلاسما مشاهده شوند، سلول های T تکثیر یافته و تولید سلول های T سیتوتوکسیک می کنند. سلول های T سیتوتوکسیک سلول های مخربی بوده که آنتی ژن ها را شناسایی می کنند.

به طور خلاصه، مراحل پاسخ سیستم ایمنی به واسطه آنتی بادی ها شامل موارد زیر می باشد:

آنتی ژن ها به سلول های B متصل می گردند.

سلول های T کمکی یا اینترلوکین ها سلول های B را فعال می کنند. در بیشتر موارد، هر دوی آنتی ژن ها و تحریک کننده های کمکی به منظور فعال سازی سلول های B و القاء تکثیر سلول های B مورد نیاز می باشند.

سلول های B تکثیر می یابند، از این رو سلول های اثر گذاری را تولید می کنند. این سلول ها از طریق انتشار آنتی بادی ها ایجاد شده که سپس به آنتی ژن ها متصل می گردند.

سلول های B سلول های خاطره را تولید کرده که به فعال سازی سیستم ایمنی در صورتی که همان پاتوژن در آینده به بدن حمله کند، کمک می کنند. بنابراین، پاسخ ایمنی شامل ارائه آنتی ژن، اتصال آنتی ژن، تحریک کننده کمکی و تخریب عامل ایجاد کننده بیماری می باشد. در مورد ایمنی هومورال، آنتی ژن ها پاسخ های فوری را در مقابل آنتی ژن ها القاء می کنند که این امر به نوبه خود باعث ایجاد واکنش های فوق حساسیت می گردد. پاسخ سلولی آهسته تر اما قوی تر می باشد. علاوه بر این، پاسخ های سلولی در صورتی که پاتوژن ها قادر به ورود به سلول باشند، ضروری می باشد.

منبع: راسخون

به "مقایسه دقیق بین ایمنی سلولی در مقابل ایمنی هومورال" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "مقایسه دقیق بین ایمنی سلولی در مقابل ایمنی هومورال"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید